çocukluğum..

2oo8in son günü ailemle geçerken bi uğramak istedim..farkettim annemler tereddütte kaldı ama ben o an kendimde o gücü hissettim çocukluğuma geri dönmek istedim..merak ettm kaldırıp kaldıramıcağımı...acılarımla tekrar yüzleşmem beni yıkmadı..farkettim ki güçlenmişim..artk geçmişteki acılı anlar aklıma gelince sadece içim acıo..gözlerimden yaş düşmüyor..bu şekilde mi canımın acısı daha acı yoksa kendimi yıprattığım zaman mı buna daha karar veremedim..yılın son günü bütün çocukluğumun doğduğum ilk yazdan depreme kadar her yazımun geçtiği..ilk arkadaşlarımın olduğu..ilk bisikletim..herşeyin ilkini yaşadığım yer..aydınkent..ilk dostluklar o kadar önemli ki hayatım boyunca unutamıcağım hiç birini..asla da unutmak istemem ama ne yazık ki çoğunu bir daha göremicem..ilk olarak 17 ağustos 1999...hayatım karardı..bittiğini düşündüm aslında yeni başlıyordu..hayatta ilk vedam..gözlerimin kararışı..sonra hala anlamadığım ve anlayamıcağım ışık,aydınlık,güneş..şükürker olsun...ama diğerlerini kaybedişim...evet hayatta ilk vedalarım..ilk dostlarım arkdşlarım..oyun arkdşlarımdı hepsi..şuanda hepsi olsaydı daha değişik olabilrdi..neyse o gün anılarımı kaybettm gibi geldi..ama sadece şahıslarını kaybetmiştim ve onlarla tekrar anım olmıcaktı..elimde kalanların değerini bilicektim ve bildimde...hayatımın en güzel yazlarının geçtiği aydınkente bi dahah gitmeme kararı almıştm o küçücük yaşımda ama olmadı depremden 6 sene sonra tekrar bir yaz günü gittm çok güzelde geçti o günüm...hatta ertesi yaz orda tekrar evimizin olmasını bile istedim..ama daha en kötüsünü yaşamamıştm..keşke yaşamasaydımda..hayatta hep daha kötüsünününde olduğunu öğrendim 3sene önce..en yakın arkdşımı aydınkentte trafik kazasında kaybettim..annesi..kendisi..abisi..şaka gibi gelmişti bana..inanamamıştım..ilk arkdşım..kıvırcığım..ayşegülümdü o benim..geride kaldık ve acının en hasını yaşadım..o kazadan sonra ilk defa 31.12.2008de gittm..evinin önünde oturdum..sitede bir tur attım..o küçücükken ne kadar büyük gelmişti o sokaklar..karşıdan karşıya geçmek büyük bi olaydı..ama anladım ki değilmiş..ilk bisikletim..hatta akülü arabam..komik biz..aküllü arabamıza binerdik..annem elimize liste verirdi..markete giderdik..annemin istediklerini alırdık..bagaja koyardık..bi saat sürerdi alışverişimiz..aklıma geldii...anfii..rafet amca..yarışmalar..komik anılarım acı gelmişti bu sefer bana...genede pişman değilim..herşeye rağmen anıları tazelemek iyi geldi..bazen üstüne gitmek işe yarıyor..yaradıda..ilk defa ağlamadan atlattım..hayat boyu en sevdiğim yer bana verdiği çoğu şeyi geri aldı..ama genede çok seviyorum..aydınkentimi..